Wychowanie duchowe

[nazgul]

predek napisał:
Chcę, staram się, znaleźć ten złoty środek akceptowany przez wszystkich a nie przez większość członków. Może to złudne, może jestem głupi, ale mam nadzieję, że jest to osiągalne.

A ja się pytam po co ? Patrząc z prespektywy lat na przeobrażenia które przechodzi nasz zwiazek może właśnie powinniśmy jasno określić nasz wizerunek i ponieść tego świadome konsekwencje. Jako instruktor jestem w stanie dokonać wyboru jeżeli nowy wizerunek ZHP nie będzie mi odpowiadał.
Deklarując się po stronie wartości, które są mi ważne muszę liczyć się z tym że mogę "polec" w obronie ich miejsca z ZHP

[grzesiek]

Wiedziałem...,miałem więc opory w tym,by wyrazić swoje zdanie.Zdawałem sobie sprawę z tego,że spowoduje ono najprawdopodobniej Twoją reakcję,druhu Dominiku.I tak,jak napisałem wcześniej - żadna strona nie ustąpi /przecież ja mam rację!/.
- piszesz,że nie jesteś jeszcze rodzicem.Ja,i owszem,więc mam malutką w tym przewagę,aby móc spojrzeć na to z dwóch stron - rodzica i instruktora.Piszesz - "...nie zgodzę się z wizją - "Tylko ja,jako rodzic mam wyłączne prawo...".Poczekaj,nie rozpędzaj się tak z tym swoim przeświadczeniem.Najpierw zostań tym rodzicem.Bo ja,będąc nim,nadal twierdzę - wiara i religia jest jedną z najintymniejszych dziedzin człowieka.Ja,ojciec mojego dziecka,i jego matka z pomocą duchownego,mam prawo do tego,aby przekazać to,co wcześniej zrobili moi ojcowie.I wcale nie musi wyręczać mnie w tym druh ten,czy inna druhna...
- pisząc o rodzicu domagającym się zdjęcia krzyża ze ściany stanąłeś z lekka już przy ścianie.Przyznam,nie spotkałem się z takim przypadkiem.
- "...Czego w takim razie nie chcę widzieć w ZHP?Wyjścia na msze w niedzielę?..." - pytasz.Jak wspomniałem,wychowany zostałem w rodzinie katolickiej.To samo przekazuję SWOJEMU dziecku.Poczęto mnie na tyle dość dawno temu,,iż miałem możliwość prowadzić obozy /chociażby/
za "schyłkowego Gierka".Choć układ w kraju był ciut inny,niż obecnie,na tamtych obozach kto chciał,w mszach uczestniczył.Więc nigdy nie było to problemem.Czego chcę?...Już napisałem o tym wyżej - "...pełnić służbę Bogu...".Służba,nie manifestacja!Niestety,wiele wypowiedzi tutaj wydaje mi się jednak tym drugim.Mogę powtórzyć za druhem Starym Wilkiem - "A modlitwa,to życie całe,nasze myśli i czyny.Kamilu,pięknie się... modlisz".Służba,nie manifestacja.
- pytasz:"dlaczego radio,telewizja,media,szkoła,gry i generalnie "podwórko" wpycha się w wychowanie?".Duchowe,religijne?Marny to przykład.Więc i ja spytam - chcesz dołączyć do tego i z taką jakością?.
- kończę już,zdając sobie sprawę z tego,że zapewne nikt nikogo tutaj nie zdoła przekanać do swoich racji.Dlaczego?Bo,tak jak wspomniałem - wiara /obojętnie w co,nawet:wierzę,iż nie wierzę/ jest bardzo intymną.Stąd każdy broni swego.Rodzice z pomocą duchownego.Mniej byłoby zgrzytów.

I to byłoby tyle tutaj wiedząc,iż nie mam takich zapędów misjonarskich,jak chociażby druhowie Dominik i Predek.
Pozdrawiam - czuwaj!

[dominik jan domin]

Nie odpowiedziałeś na moją wątpliwość - czyli, aby nie urazić Ciebie, jako rodzica - mam nic nie robić? Mogę. Ale czy nic nie robieniem - nie jest aby działaniem przeciwko Bogu? Dwa, a może cztery tygodnie (1/12 roku) bez Ciebie - rodzica, który pokazuje dziecku swoją wiarę, w otoczeniu, w którym dla "politycznej poprawności" o religii, o Bogu nie mówi się nic, poza raz w niedzielę "kto chce - idzie do kościoła, kto nie chce - idzie na lody" - czy to nie jest działaniem przeciwnym temu, które jako rodzic starasz się przekazać swemu dziecku? Czy właśnie aby nie to - jest stawianiem się w jednym rzędzie z kolorowymi szmatławcami dla młodzieży i lansowaną konsumncyjną wyłącznie wizją świata?

Nie chcę wyręczać rodziców, zwłaszcza tych, którzy sami działają. Chce wspomóc ich działania. I myslę, że jako rodzic, chętnie wybrałbym dla mojego dziecka środowisko, w którym będą wspierane MOJE działania wychowawcze. Zaznajomiłbym sie z drużynowym, z druzyną. Jeśli byłoby mnie stać - wybrałbym mu dobrą szkołę.

[nazgul]

grzesiek napisał:
.Ja,i owszem,więc mam malutką w tym przewagę,aby móc spojrzeć na to z dwóch stron - rodzica i instruktora.Piszesz - "...nie zgodzę się z wizją - "Tylko ja,jako rodzic mam wyłączne prawo...".Poczekaj,nie rozpędzaj się tak z tym swoim przeświadczeniem.Najpierw zostań tym rodzicem.Bo ja,będąc nim,nadal twierdzę - wiara i religia jest jedną z najintymniejszych dziedzin człowieka.Ja,ojciec mojego dziecka,i jego matka z pomocą duchownego,mam prawo do tego,aby przekazać to,co wcześniej zrobili moi ojcowie.I wcale nie musi wyręczać mnie w tym druh ten,czy inna druhna...
!

Istotnie. Ja jako instruktor i rodzic chłopaka w wieku "poborowym" chcę mieć prawo wyboru organizacji harcerskiej w której będę miał świadomość, że jej wizerunek bedzie na tyle czytelny że nie zostanie on poddany wpływom osób mających inny światopogląd niż ja. Jest to konserwatywne - wiem, że spowodować to może falę protestów ale nie zmienię siebie ani swoich poglądów.
Bądźmy czytelni, to nam tylko pomoże budować wizerunek i kształ ZHP

A wiecie, że przed II WS nasza organizacja nie miała aż takich problemów z wizerunkiem itp / tylko że wtedy nie było ZHR/

Ps. mój syn dokonał wyboru i ja jago decyzję szanuję ale gdzie poszedł niech na razie pozostanie tajemnicą

[dokumenty]

grzesiek napisał:
Poczęto mnie na tyle dość dawno temu,,iż miałem możliwość prowadzić obozy /chociażby/
za "schyłkowego Gierka".Choć układ w kraju był ciut inny,niż obecnie,na tamtych obozach kto chciał,w mszach uczestniczył.Więc nigdy nie było to problemem.Czego chcę?...Już napisałem o tym wyżej - "...pełnić służbę Bogu...".Służba,nie manifestacja!Niestety,wiele wypowiedzi tutaj wydaje mi się jednak tym drugim.Mogę powtórzyć za druhem Starym Wilkiem - "A modlitwa,to życie całe,nasze myśli i czyny.Kamilu,pięknie się... modlisz".Służba,nie manifestacja.

Z tym uczestniczeniem we mszach podczas kolonii i obozów, za Gómółki i za Gierka, to było trochę bardziej skomplikowane i sformułowanie :
"......kto chciał,w mszach uczestniczył. Więc nigdy nie było to problemem......"
"pachnie" modnym teraz idealizowaniem PRL-u.
Piotr, tzn. Stary Wilk, może coś w tym temacie napisze, bo nawet w obu naszych hufcach, które "za komuny" potrafiły wywalczyć sobie wyjatkową w skali kraju "autonomię", bywało z tym czasem trochę problemów.

[grzesiek]

Jednak jeszcze zdanie.
Zapewniam Cię druhu Czesławie,iż nie czuję się "sierotką komuny",więc i nie staram się tutaj "idealizować PRL-u"To,że "bywało z tym trochę problemów" pamiętasz nie tylko Ty z druhem Wilkiem.Zapewne paru innych jeszcze się znajdzie.Zauważ,że napisałem to o obozach w których uczestniczyłem wraz z moim środowiskiem.W mszach udział brali ci harcerze,którzy chcieli,ja również.Słowa te były odpowiedzią na pytanie druha Dominika do mnie - "czego w takim razie nie chcę widzieć w ZHP?Wyjścia na mszę w niedzielę?"
Wtedy "bywało z tym czasem trochę problemów".Teraz...również,optyka tylko trochę się zmienia.
Pozdrawiam

[panwac]

dokumenty napisał:
Z tym uczestniczeniem we mszach podczas kolonii i obozów, za Gómółki i za Gierka, to było trochę bardziej skomplikowane i sformułowanie :
"......kto chciał,w mszach uczestniczył. Więc nigdy nie było to problemem......"
"pachnie" modnym teraz idealizowaniem PRL-u.
Piotr, tzn. Stary Wilk, może coś w tym temacie napisze, bo nawet w obu naszych hufcach, które "za komuny" potrafiły wywalczyć sobie wyjatkową w skali kraju "autonomię", bywało z tym czasem trochę problemów.

To zależało od kadry środowiska + otoczenia, w jakim działała. W moim drugim w kolejności środowisku - szczepie działającym wtedy w obrębie jednego liceum (ok. 220 harcerzy - to juz nie wróci... ;( ) w początku lat 80-tych nie było żadnych problemów, choć zdarzały sie z tego powodu naciski na kadrę oraz pouczenia dla dyrekcji szkoły.
Jak było w pierwszym środowisku, w którym byłem za schyłkowego Gierka nie wiem - po prostu nie bardzo zwracałem uwagę.

Pozdrawiam

[predek]

Niestety (?) nie mogę za bardzo wypowiadać się o 'tamtych' czasach. Byłem wtedy malutkim dzieckiem, które jeszcze nie bardzo rozumiało co dzieje się na tym świecie. Napiszę więc w ten sposób:
W tamtych czasach problemem (załóżmy) było uczęszczanie w mszy świętej. W dzisiejszych czasach tym problemem staje się (przynajmniej w moim środowisku instruktorskim) nieobecność na mszy. Czy musimy popadać ze skrajności w skrajność? Dlaczego kwestii pójść/nie pójść, modlić się/nie modlić, nie możemy zostawić dziecku i jednocześnie jego rodzicom?

Mam wrażenie, że chodzimy w kółko.

[panwac]

Na szczęście skrajne postawy (absolutna laickość organizacji bez jakiegokolwiek poryszania sfery duchowej, czy organizacja religijna bez dostępu do niej dzieci z rodzin o "obcym" światopoglądzie) nie dominują w tej dyskusji.

Ja rozumiem, że przetworzenie Związku w "bardziej elitarny" na drodze wstępnej segregacji światopoglądowej i odmowy przyjęcia "tych innych" może wydawać się rozwiązaniem "klarownym" (dla każdej ze stron) - tyle, że dla mnie to zwyczajne pójście na łatwiznę. Po prostu w ten sposób instruktor odsuwa od siebie problem życia w społeczeństwie zróżnicowanym, z którym dzieciak zetknie się w życiu dorosłym.

Za otwartością ZHP na wszystkich przemawiają w moim odczuciu trzy głowne argumenty:
1. Jest to zgodne z założeniami, jakie przyjęto w ruchu skautowym (na przynależność do którego często się tu powoływano), a które były przypomniane przez kapelana.
2. Związek wychowawczy zróżniocowany wyznaniowo od małego oswaja dziecko ze strukturą jego przyszłego świata, a przy tym uczy je, że inny światopogląd nie musi oznaczać gorszego człowieka (złego, zmaterializowanego, nieuduchowionego itd.). Pokazuje jednocześnie, że można razem współdzialać zachowując swój światopogląd i realizując swoje potrzeby duchowe (w tym religijne).
3. Otwarty związek wychowawczy, to możliwość oddziałania na szerszą grupę dzieci i młodzieży - zamknięcie już na starcie tworzy podzialy, różne drogi wychowawcze, co może później poglębiać różnice międzi ludźmi, czy wręcz prowadzić do wzajemnej nietolerancji.

Pozdrawiam

[StaryWilk]

predek napisał:
Niestety (?) nie mogę za bardzo wypowiadać się o 'tamtych' czasach. Byłem wtedy malutkim dzieckiem, które jeszcze nie bardzo rozumiało co dzieje się na tym świecie. Napiszę więc w ten sposób:
W tamtych czasach problemem (załóżmy) było uczęszczanie w mszy świętej. W dzisiejszych czasach tym problemem staje się (przynajmniej w moim środowisku instruktorskim) nieobecność na mszy. Czy musimy popadać ze skrajności w skrajność? Dlaczego kwestii pójść/nie pójść, modlić się/nie modlić, nie możemy zostawić dziecku i jednocześnie jego rodzicom?

Mam wrażenie, że chodzimy w kółko.

Może nie w kółko, ale jakoś tak ...elipsoidalnie:D
Z tzw. " minionymi czasami " , nie to nie było ani sympatycznie, ani różowo. Każda, powtarzam każda komenda harcerska miała obowiązek rozliczac z tzw. świeckości organizacji - i wiązało się to z np. zakazem noszenia sztandaru, po wyjściu z tymże na mszę /Zubrzyca, 6KDH/ lub naganami za wystepowanie w szyku i mundurach. Prócz tego trafiało się do.....teczek bezpieki ze stosownymi raportami i zdjęciami. Skutki były, w pracy i na uczelni. Nie rozumiem łagodności przywoływanych wspomnień. Jak słusznie Czesiek napisał. Kraków był wyjątkowy, ale i tu się nam nieźle obrywało. W paskudnych czasach stosowano paskudne metody. Żadnej glorii i nostalgii proszę Druhowieństwa.

[StaryWilk]

Absolutna laickość ZHP wykluczyłaby nas ze skautowej Rodziny. Byłoby to zemstą zza grobu Zetempowców, którzy ZHP rozwalili w 1949r. Byłby to śmiertelny cios w Ruch Harcerski po 50 latach konspiracyjnych i jawnych dążeń do powrotu do źródeł i do korzeni skautowych.
Zawężanie światopoglądowe, czy monowyznaniowa "elitarność"
to jest droga w ślepy zaułek, to tworzenie zaścianka wychowawczego, choć zapewniłoby to niezaprzeczalny komfort wychowawczy. "Masa krytyczna" takiej organizacji nigdy w skali kraju nie przekroczy paru tysięcy wychowanków.

Za otwartością ZHP na wszystkich przemawiają w moim odczuciu trzy głowne argumenty:
1. Jest to zgodne z założeniami, jakie przyjęto w ruchu skautowym (na przynależność do którego często się tu powoływano), a które były przypomniane przez kapelana.
2. Związek wychowawczy zróżniocowany wyznaniowo od małego oswaja dziecko ze strukturą jego przyszłego świata, a przy tym uczy je, że inny światopogląd nie musi oznaczać gorszego człowieka (złego, zmaterializowanego, nieuduchowionego itd.). Pokazuje jednocześnie, że można razem współdzialać zachowując swój światopogląd i realizując swoje potrzeby duchowe (w tym religijne).
3. Otwarty związek wychowawczy, to możliwość oddziałania na szerszą grupę dzieci i młodzieży - zamknięcie już na starcie tworzy podzialy, różne drogi wychowawcze, co może później poglębiać różnice międzi ludźmi, czy wręcz prowadzić do wzajemnej nietolerancji.

Pozdrawiam

I z tym się zgadzam, zaś dalej możemy spróbowac wyartykułować szczegółowy komentarz do tych trzech punktów:D

[dominik jan domin]

W nawiązaniu do tematu dyskusji proponuję artykuł "Bóg pod namiotem" z "Czuwaj" czerwiec 2005 (najnowszy numer).

Czy takie podejście uznacie za właściwe? A może za wchodzenie z butami w życie czyjeś? W czyjeś "wyłączne" uprawnienia? Czy tak może / powinno wyglądać wychowanie duchowe w ZHP? A może inaczej - jak?