Gwoli wyjaśnienia. Trzeba odróżnić dwie rzeczy:
a) drużyny specjalnościowe,
b) pracę ze specjalnościami w drużynach "zwykłych".
Obie formy są równoprawne, choć realizowane są inaczej. W przypadku drużyny specjalnościowej mówimy o tym, co jest u Makarona, czy u mnie: działanie drużyny podporządkowane jest jakiejś tematyce, poprzez którą odbywa się proces wychowawczy.
W przypadku pracy drużyny ze specjalnościami jest to, o czym napisał Sebastian, a co stosuje np. Sikor u siebie: każdy miesiąc co innego. Mamy ochotę na skoki, to skaczemy. Chcemy połazić po skałach, to łazimy. Chcemy popływać, to pływamy. I tyle.
Drużyna specjalnościowa może pracować równocześnie z innymi specjalnościami - czyli tak, jak opisał Makaron, a czego jednym z prekursorów byliśmy my.
Natomiast, Sebastianie, nie ma sensu dzielenia drużyn na te, które pracują ze specjalnościami i te, które tego nie robią, bo jak napisał Kuba Sieczko w zhp24, a ja w HaRze; nie ma harcerstwa bez specjalności. Program harcerski=specjalności. I nie ma tu znaczenia, czy w drużynie masz 30 specjalistów z różnych dziedzin, czy 5 zastępów specjalnościowych doskonalących się w 5 specjalnościach, czy też cała drużyna koncentruje się na jednej specjalności. To wszystko jest wykorzystanie specjalności w pracy programowej. Harcerz wychodzący do lasu zdobywać "Trzy pióra" już zajmuje się specjalnością puszczańską. Jego kolega zdobywający "Ratownika" już zajmuje się specjalnością ratowniczą. A trzeci zdobywający "Zwiadowcę" zahacza o specjalność obronną właśnie.
Nie rozumiemy się, bo patrzysz na specjalności utylitarnie, doszukując się ich przydatności w działaniu. Tymczasem utylitarność nie jest podstawowym zadaniem harcerstwa (tu powołam się na tekst hm Marka Gajdzińskiego "Służba społeczna, czy wychowanie?" z zethaerowskiej "Pobudki"). Podstawowym zadaniem (nie celem, tylko zadaniem
) harcerstwa jest wychowanie. Działanie takie, czy inne jest środkiem do celu. To co robi HSR jest środkiem do celu, jakim jest wychowanek ukształtowany w sposób określony Prawem Harcerskim. To, co robi HSP, HSG i HSRD jest środkiem do celu, jakim jest wychowanek ukształtowany w sposób określony Prawem Harcerskim. To, co robią żeglarze jest środkiem do celu, jakim jest wychowanek ukształtowany w sposób określony Prawem Harcerskim.To, co robią obronni jest środkiem do celu, jakim jest wychowanek ukształtowany w sposób określony Prawem Harcerskim.
Zasadą metody harcerskiej jest naturalność, czyli reagowanie na NATURALNE potrzeby i zainteresowania wychowanka. A jeśli wychowanka nie pasjonują wycieczki, nudzi udzielanie pierwszej pomocy i kompletnie nie kręci przestrzeganie jakichkolwiek zasad, to co? A teraz wyobraź sobie, że dokładnie to samo podsuniemy chłopakowi (bo obronne, to głównie chłopcy) pod pretekstem zabawy w wojsko. On nauczy się pierwszej pomocy dlatego, że tak robią żołnierze. On pozorując udzielanie pomocy rannemu w boju koledze nauczy się podstaw ratownictwa. Będzie poznawał las bawiąc się nie w Indian, tylko w komandosa. Czymś to się różni? Poza opakowaniem, niczym. Nauczy się szanować przyrodę i żyć zgodnie z naturą w formie obozu surwiwalowego, a nie puszczańskiego. I co? Coś stanie się złego?
To, że jakaś drużyna jest obronna, HSG, puszczańska, ratownicza, wodna i jakakolwiek inna, to wyłącznie opakowanie najzwyklejszego harcerstwa.
I na koniec o ilości specjalności. Uważam, że powinno być ich tyle, ilu potrzebują drużyny i drużynowi i żaden administracyjny zakaz, czy nakaz nie powinien ograniczać możliwości tworzenia i - niestety także - wymierania specjalności. To powinno być NATURALNE.
